Neem dit voorbeeld: Veel mensen zijn soms zo koppig, ze willen alles zelf doen.
Terwijl als we een ander helpen ons dat zo’n goed gevoel geeft. Maar iemand jou laten helpen no way! We hebben dan al gelijk heel veel vooroordelen: het gaat toch niet zoals ik wil, dan moet ik weer eeuwen wachten of dat kan ik ook zelf wel daar heb ik een ander niet bij nodig. Welke smoes verzin jij?
Wat we dan eigenlijk tegen onszelf zeggen is:
- Straks denken ze dat ik niets kan, ik ben geen watje;
- Ik vertrouw mezelf niet dat ik jou in je waarde kan laten;
- Ik kan niet duidelijk communiceren om goed uit te leggen wat ik wil;
- Ik moet mijn onzekerheid verbergen;
- Ik ben ongeduldig, het moet nu.
En wat denken we dan over de ander?
We kraken de ander af in ons hoofd door te denken:
- In mijn ogen ben jij niet goed genoeg;
- Ik heb geen vertrouwen in de ander;
- Jij kan dat niet, ik doe dat zoveel beter;
- Hij /zij luistert nooit, doet het altijd op hun eigen manier;
- Mijn manier is zoveel beter, duidelijker of sneller;
- Het duurt zolang, jij moet je altijd eerst inlezen of alles uitzoeken, dan ben ik al klaar.
Jij weet er beslist meer. Ben je verbaasd dat sommige mensen zo denken? Dan ben je een behulpzaam persoon.
Tegelijkertijd zeggen we, niemand helpt me, ik moet altijd alles alleen doen. Ons ego speelt hier een grote rol. Anderen helpen vind jij heerlijk, dan voel jij je belangrijk en nuttig. Maar stel, dat geholpen worden, net zo heerlijk zou voelen, zou jij je dan door iemand je laten helpen? De meesten van ons vinden het heerlijk als er aandacht aan ons besteed wordt. Als er voor je gezorgd wordt, dan geniet je en voel je je speciaal. We hunkeren ernaar, maar stoten of kraken het vaak ook af, waarom?
Hiervan genieten moet jij wel van jezelf mogen.
Veel van onze gedachten zitten in oude patronen van je kindertijd.
En de manier waarop jij bent opgevoed.
Mijn vraag aan jou is, is dat ook jouw manier van leven?
Of heb jij het lef om te genieten van die momenten door je kinderpatronen te doorbreken en je volwassen ik te laten beslissen. In het begin van mijn relaties ontstond er altijd een zorgpatroon. Waarin ik soms mijn eigen negatieve gevoelens groot maakte in mijn hoofd. Doordat ik het durfde te delen met mijn partner, remde hij mij daarin af. Het meedenken en het verkleinen van mijn gedachtes hielpen mij en dat voelde prettig. Soms nam hij taken van mij over, waardoor ik ruimte kreeg. Door onze persoonlijke zorgen uit te wisselen, gaven wij elkaar een waardevolle taak. Dat maakte het makkelijker om ermee om te gaan. Na jaren verslonsde dat ook weer door mijn eigen gedachten: ik zal hem er niet mee lastig vallen, omdat…(een excuus om het maar niet te zeggen). Nu laat ik mijn partner in zijn waarde door te vragen of hij er even tijd voor heeft. Soms is een luisterend oor al genoeg en laat ik mijn partner zelf beslissen of hij er wat mee doet. Leer met onze tips en trucs hoe je hiervan kan genieten.
Ik wens je een mooie dag
Ga met onze 9 stappen op ontdekkingsreis!
Een reis voor jullie samen, om weer echt samen te zijn.
Te genieten, te lachen en dol op elkaar te zijn.